Ecstasy to potoczna nazwa substancji MDMA. Jest ona pochodną fenyloetyloaminy i jest zaliczana do grupy tzw. empatogenów wywołujących trwającą kilka godzin euforię, relaksację oraz zwiększoną empatię i emocjonalność.
MDMA najczęściej występuje w postaci białych, lekko żółtych lub brązowych kryształów. Zazwyczaj przyjmuje się po skruszeniu i w takiej sproszkowanej formie przyjmuje się do nosa lub rozpuszcza w wodzie. W formie kryształu popularne jest także połknięcie w postaci tzw. bombki, którą tworzy się przez zawinięcie MDMA w papier lub zamknięcie w kapsułce.
MDMA można wykryć we krwi i ślinie nawet do dwóch dni po zażyciu, z kolei w moczu do trzech dni, jednak w wyjątkowych sytuacjach nawet do tygodnia po spożyciu.
Substancja ta została zsyntetyzowana w 1912 roku – uznano ją wówczas za związek mogący mieć wartość farmaceutyczną. W czasach zimnej wojny używano MDMA jako broni psychologicznej, jednak pod koniec lat 80. XX w. ecstasy stało się już popularnym narkotykiem imprezowym. Obecnie MDMA jest substancją nielegalną, jednak niektórzy badacze wciąż pokładają duże nadzieje w jej terapeutycznym działaniu, szczególnie w leczeniu stresu pourazowego (PTSD), depresji, lęków i innych problemów behawioralnych.
Szczególnie niebezpieczne jest łączenie MDMA z innymi substancjami, zwłaszcza lekami przeciwdepresyjnymi, ponieważ może to zaburzać proces leczenia. Działanie MDMA w takim przypadku będzie obniżone, a chcąc je „podciągnąć”, może dojść do niebezpiecznego dla zdrowia i życia zespołu serotoninowego. Alkohol będzie silnie odwadniał i obciążał organizm, tłumiąc euforyczne działania MDMA. Inne stymulanty, np. amfetamina, mogą zwiększyć neurotoksyczne działanie MDMA, z kolei substancje psychodeliczne, np. LSD, wzmocnią działanie obu substancji.
Potocznie MDMA jest znana jako ecstasy, e, emka, molly, kryształ, dropsy, krążki, tablety, piksy czy talerze.
Źródła:
„Haj, czyli jak nie szkodzić sobie i innym”, Damian „Mestosław” Sobczyk, Bartek Przybyszewski, Wydawnictwo Altenberg, Warszawa 2022
„Molekularne podstawy działania wybranych substancji psychoaktywnych”, Łukasz Bijoch, Martyna Pękała, Anna Beroun
Zostaw swój komentarz:
Dodaj komentarz