Mefedron, znany także jako 4-MMC lub 4-metylometkatynon, to syntetyczny związek z grupy katynonów, które są powszechnie stosowanymi substancjami psychoaktywnymi, popularnie znanymi jako „dopalacze”. Sprzedawany jest w postaci kryształów wciąganych nosem lub spożywanych doustnie.
Mefedron jest półsyntetyczną pochodną katynonu, psychoaktywnego alkaloidu występującego w liściach czuwaliczki jadalnej (Catha edulis, khat). Khat jest rośliną stosowaną tradycyjnie m.in. w Jemenie i Somalii, ze względu na działanie stymulujące, osiągane zazwyczaj poprzez wielogodzinne żucie porcji świeżych liści. W Polsce posiadanie żywych roślin, suszu, nasion, wyciągów oraz ekstraktów z czuwaliczki jadalnej jest nielegalne. Podobne regulacje prawne istnieją m.in. we Francji, Norwegii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych.
Mefedron został po raz pierwszy zsyntetyzowany i opisany w 1929 r. przez Saema de Burnaga. Pierwsze wzmianki o mefedronie pojawiły się w Internecie w 2003 r. Produkcja i sprzedaż na szeroką skalę za pośrednictwem europejskich sklepów internetowych rozpoczęła się cztery lata później.
Badania ankietowe przeprowadzone w Wielkiej Brytanii wskazały, że mefedron był popularny zwłaszcza wśród młodych osób. Znalazł się na szóstym miejscu pod względem popularności, ustępując jedynie alkoholowi, nikotynie, kannabinoidom, ecstasy i kokainie.
Drogi przyjmowania mefedronu
Doustnie mefedron stosuje się w formie tabletek, kapsułek, roztworów wodnych lub proszku zawiniętego w bibułki papierosowe (bombing). Zwykłe dawki doustne wahają się od 150 do 250 mg, a efekty psychoaktywne pojawiają się zazwyczaj po 45–120 minutach, utrzymując się przez 2–4 godziny. W przypadku wciągania mefedronu do nosa, działanie substancji występuje szybciej (po kilku minutach). Trwa jednak krócej (do około 30 minut), co prowadzi często do wielokrotnego zażywania tej substancji w trakcie jednej sesji. Dawki donosowe zwykle są mniejsze niż doustne, z minimalnymi dawkami wynoszącymi od 5 do 15 mg. Wysokie dawki przekraczają 90 mg. Z kolei stosowanie mefedronu dożylnie i domięśniowo zazwyczaj wymaga mniejszych dawek niż podanie doustne. Zwykle stosuje się około połowy lub 2/3 dawki doustnej. Istnieją także przypadki łączenia mefedronu z heroiną do iniekcji dożylnych.
Ryzykiem związanym z mefedronem jest możliwość nieświadomego kupna innych, podobnych fizykochemicznie narkotyków, co może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji. Mogą to być substancje działające podobnie do niego (np. 3-MMC), ale także silnie stymulujące i wywołujące mocne psychozy lub inne związki o niezbadanych jeszcze właściwościach.
Do końca 2014 roku zsyntetyzowano około 300 dopalaczy, a tylko na niewielu z nich przeprowadzono eksperymenty laboratoryjne.
Źródła:
„Molekularne podstawy działania wybranych substancji psychoaktywnych”, Łukasz Bijoch, Martyna Pękała, Anna Beroun
Mefedron – „dopalacz” o działaniu psychostymulującym i sympatomimetycznym, Jolanta B. Zawilska, Jakub Wojcieszak Zakład Farmakodynamiki, Uniwersytet Medyczny w Łodzi Neuropsychiatria i Neuropsychologia 2010; 5, 3-4: 103–108
Zostaw swój komentarz:
Dodaj komentarz